Przystępny noblista

A takich raportów jest mnóstwo, bo porucznik Pantoja angażuje się w każde przedsięwzięcie całym sobą. Tak więc najpierw będzie przełożonym referował jak na niego samego (i jego pożycie) wpływa amazońsi klimat, następnie będzie obliczał zapotrzebowanie wojaków na liczbę i czas usług ciupciania, by w końcu weryfikować założenia za pomocą stopera.

W ten oto sposób poznaliśmy wizytantki i ich pedantycznego szefa, który otrzymał od przełożonych misję wybawienia armii od problemu nadmiaru męskiego libido w peruwiańskich koszarach. Od razu muszę Was uspokoić, że ciupcianie nie jest najważniejszym tematem powiesci. Książka noblisty to nie tandetne erotyczne czytadło.

Sympatyczny burdel tata

Chociaż Pantaleona Pantoję można by nazwać „arcymistrzem sutenerstwa” nie jest to postać negatywna. Jak na dobrą satyrę przystało człowiek odpowiedzialny za dziesiątki tysięcy grzesznych ciupciań wydaje się być postacią wręcz kryształową w porównianiu z obrońcami moralności, którzy własnych problemów wydają się nie dostrzegać.

Autor na równi z dwulicowością wyśmiewa politykę i jej zbrojne ramię. Wojsko widziane oczami Mario Vargas Llosy jest instytucją tak komiczną, że aż chciało by się wstąpić w kamasze.

Szkoda, że książka nie jest lekturą w liceum. Myślę, że nawet największego głąba nie trzeba by dwa razy namawiać do przeczytania książki o ciupcianiu. Pod kusym płaszczykiem udałoby się przemycić kilka głębszych myśli i być może zainteresować literaturą? Do kogo mam napisać w sprawie dołączenia tej książki do kanonu lektur?

Zobacz jak książka „Pantaleon i wizytantki” prezentuje się na półce i co ciekawego oprócz tej książki czytałem w marcu 2013 r.

Dariusz Dłużeń

Cześć. Jestem Darek i to ja tutaj bloguję. Zostań moim kumplem korzystając z przycisków u góry. Będzie mi miło właśnie z Tobą porozmawiać o kulturze w bardziej osobisty sposób niż tutaj - na blogu.